LEIDEN/KATWIJK – Een warme dag vol herinneringen, tranen en een glimlach: voor Wim van Leeuwen werd vorige week een langgekoesterde wens werkelijkheid. Dankzij Stichting Ambulance Wens bezocht hij nog één keer zijn bedrijf, zijn favoriete snackbar en het strand van Katwijk.
Vorige week woensdag kreeg Wim van Leeuwen een dag die zijn familie en hij nooit meer zullen vergeten. Wim is ongeneeslijk ziek, maar dankzij de inzet van Stichting Ambulance Wens Nederland kon hij nog één keer langs zijn werk, naar zijn vertrouwde snackbar én naar het strand in zijn geliefde Katwijk.
De dag begon in het LUMC, waar ambulancevrijwilligers Rinie en Ed hem ophaalden. ‘Ze gaven me eerst een knuffelbeer genaamd Mario,’ schrijft Wim in zijn blog. ‘Een prachtig gebaar’. Daarna volgde een emotioneel afscheid van het ziekenhuispersoneel.
Eerste stop: DW Kozijnen, het bedrijf dat Wim 25 jaar geleden samen met zijn compagnon Don oprichtte. Alle collega’s stonden buiten te wachten terwijl de ambulance met zwaailicht en sirene arriveerde. ‘Een warm welkom én een moeilijk afscheid,’ vertelt zijn familie.
Maar de dag zat vol verrassingen. ‘Onderweg bedacht Wim zich: ik heb eigenlijk wel zin in een satémenu.’ Niet veel later lag hij op zijn brancard in zijn vaste snackbar in Katwijk, waar de medewerkers speciaal ruimte voor hem maakten.
Daarna ging de tocht verder naar het strand. Met hulp van een speciale strandrolstoel, geregeld via een strandtent, werd hij door zijn gezin naar de zee gereden. ‘De wind in m’n gezicht, de meeuwen boven me… wat was dat genieten.’
Tot slot reed de ambulance langs het huis van Wim in Oude Wetering, waar tientallen kaartjes aan het raam hingen. ‘Daar dronken we nog samen een bakkie koffie, zoals thuis dat het allerlekkerst smaakt.’
De dag eindigde in het hospice, zijn laatste verblijfplaats. ‘Een verademing na het ziekenhuis,’ aldus Wim. ‘Rust, warmte en een plek die ik écht van mij mag maken.’
Zijn dochter Renske, die een blog bijhoudt over de situatie van haar vader, schrijft: ‘Het was dubbel, maar vooral ontzettend waardevol. We zijn Rinie, Ed en de stichting intens dankbaar. Wim zei het het mooist: “Lachen is het belangrijkste in het leven.”‘
Voor Wim en zijn familie werd het een dag om nooit te vergeten, mogelijk gemaakt door mensen met een hart van goud.
